ก่อนบวชผมพูดน้อย และพูดไม่เป็น เพราะผมทำงานมาก ถึงวันนี้ผมยังคงพูดน้อย แต่ถ้าต้องเทศน์แล้วผมชอบ และมีความสุข ข้อนี้ผมได้มาจากหลวงพ่อทั้งสองรูปครับ หลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ ให้สัมมาทิฐิภาคปฏิบัติ หลวงพ่อคุณครูไม่เล็ก เมตตาลงเทศน์ อบรม ตั้งแต่ผมบวชพรรษาแรก สอนทุกเรื่องทั้งพระธรรมวินัย การใช้ชีวิตพระ การสร้างบารมี การทำงาน และการดูแลสุขภาพ จัดหาคณาจารย์จากสถาบันฝึกพูดมาฝึกให้กล้าพูด หลวงพ่อคุณครูไม่เล็ก ไปเทศน์ที่ไหนก็ให้ผมหิ้วย่ามตามไปด้วย บทธรรมะที่หลวงพ่อเทศน์หาอ่านได้ แต่ศิลปะในการเทศน์ ปฏิภาณการเทศน์ในแต่ละสถานที่ และบุคคลที่แตกต่างกันไป ต้องเห็นกับตา ฟังกับหูครับ อ่านอย่างเดียวไม่เข้าใจ ต่อมาไม่นานหลวงพ่อมอบงานเทศน์ให้ผม ตั้งแต่เทศน์เยาวชน สาธุชน ข้าราชการ ผู้บริหาร พระสังฆาธิการ พร้อมกับส่งคนมาฟังในช่วงแรก ๆ ถ้าเหลิง...เวอร์ ก็เตือนให้เข้าที่เข้าทาง ถ้าผิดพลาดถูกผู้ฟังวิจารณ์ หลวงพ่อก็ให้ข้อคิดยกใจว่า “ มันผิด ไม่ใช่ชั่ว ” ถ้าเราพบจุดแข็งของตัวเองมันจะทำให้เรามีคุณค่าต่อองค์กร ทำให้พระศาสนาพึ่งได้ ...สิ่งที่ผมกล่าวมานี้เป็นสมบัติจักรพรรดิ ที่หลวงพ่อคุณครูไม่เล็กเมตตามอบให้ นอกจากจะใช้ไม่หมดแล้วยังเพิ่มพูนทุกวัน เป็นบุญของผมครับที่ได้หิ้วย่ามตามหลวงพ่อตั้งแต่พรรษาแรก

หลวงพ่อทัตตชีโวท่านจะไม่หยุดในการค้นคว้าธรรมะในพระไตรปิฎก เพื่อจะนำมาใช้อบรมฝึกฝนลูก ๆ ไม่ว่าจะเป็นลูก ๆ ที่อยู่ในองค์กร หรือลูก ๆ ที่เป็นญาติโยมสาธุชน ภาระทั้งหมดนี้ หลวงพ่อท่านคิดว่าเป็นหน้าที่ของท่าน ที่ต้องฝึกให้บุคคลเหล่านี้ เดินให้ถูกเส้นทาง และภาระหน้าที่ของท่านนี้ ถือเป็นการปูพื้นฐานให้ก่อนเพื่อที่คุณครูไม่ใหญ่ จะได้ต่อยอดสอนธรรมะที่ละเอียดลึกซึ้งต่อไปได้ง่ายขึ้น คือเวลาสอนธรรมะต้องปรับเรื่องหยาบ ๆ เสียก่อน เมื่อถึงเวลาที่คุณครูไม่ใหญ่ท่านสอนเรื่องละเอียด เรื่องการปฏิบัติธรรมก็จะทำได้ง่ายขึ้น หลวงพ่อทัตตชีโวท่านมี “หัวใจความเป็นครู” ที่คอยฝึกฝนอบรมพวกเราอยู่ตลอดเวลา ตรงนี้ประทับใจหลวงพี่อย่างมาก

ระหว่างที่ดูรายการ DMC อนุบาลฝันในฝัน เมื่อได้เห็นหลวงพ่อคุณครูไม่ใหญ่ท่านพูดทางหน้าจอ DMC สายตาท่าทางของท่านจะมีความสุข แล้วท่านก็จะยิ้ม โดยเฉพาะถ้าคุณครูไม่ใหญ่พูดถึงท่าน คุณครูไม่เล็กท่านก็อมยิ้มตลอดโดยไม่พูดอะไร เมื่อโดนคุณครูไม่ใหญ่แซวออกอากาศท่านก็จะอมยิ้ม...เมื่อดูจบท่านก็จะพูดอยู่ประโยคหนึ่งที่ได้ยินเป็นประจำโดยจะพูดแบบอมยิ้ม ๆ ว่า “ไม่รู้สรรหาอะไรมาพูดได้ทุกคืน” คราวที่ไปเยี่ยม หลวงพี่สีลวัณโณ ซึ่งป่วยมากมีอาการหลายอย่างทำท่าว่าจะมรณภาพ หลวงพ่อท่านไปยืนข้าง ๆ เตียงจับมือหลวงพี่ท่านไว้ ท่านยืนหลับตาแล้วก็ทำสมาธิกัน ท่านบอกให้ “นึกถึงบุญนะ เคยทำบุญอะไรมาบ้าง นึกถึงสมัยที่เราสร้างวัดมาด้วยกัน...” หลวงพ่อท่านพูดให้หลวงพี่ท่านดิ่งเข้ากลางของกลางไป จนหลวงพี่ท่านมีอาการดี มีอาการสงบ วันนั้นหลวงพี่ก็อยู่ด้วย นั่งหลับตาอยู่ข้างหลัง แต่หลวงพ่อท่านไม่ยอมนั่ง ท่านยืนจับมืออยู่อย่างนั้น ๓ ชั่วโมง