หลวงพ่อท่านให้ความเคารพครูบาอาจารย์ทั้งคุณยายอาจารย์ และหลวงพ่อธัมมชโย ท่านจะยกไว้สูงไม่แตะต้อง เคยมีบางเรื่องที่ท่านไม่ได้กระทำเรื่องนั้น แต่ว่าเรื่องกระทบไปถึงครูบาอาจารย์ ครูบาอาจารย์มีอะไรก็จะว่ามา ตักเตือนมา ท่านก็น้อมรับด้วยความเต็มใจ ไม่เถียง ไม่ปริปากอะไรสักคำ นี่บ่งบอกถึงความเคารพที่ท่านมีต่อครูบาอาจารย์... ก่อนที่หลวงพี่จะมาอยู่รับบุญอุปัฏฐากหลวงพ่อธัมมชโย หลวงพ่อทัตตชีโว ท่านก็จะเรียกหลวงพี่ไปช่วยนวดให้ท่าน ระยะแรก ๆ หลวงพี่ยังไม่ค่อยเป็นงานท่านก็คอยแนะนำ คอยสอนว่าต้องทำอย่างไร พอได้นวด ได้อุปัฏฐานท่านบ่อย ๆ ท่านก็ส่งมาอุปัฏฐากหลวงพ่อธัมมชโย เวลาหลวงพ่อเจอหลวงพี่ท่านก็จะถามว่า "หลวงพ่อธัมมชโย สุขภาพเป็นอย่างไรบ้าง" หลวงพี่ตอบไป... ท่านก็บอกว่า "เออ ดูแลท่านให้ดี" หลวงพ่อทัตตชีโว ท่านเอาใจใส่ ห่วงใยหลวงพ่อธัมมชโยตลอด การที่เราอยู่ระหว่างครูบาอาจารย์ทั้งสองท่าน หลวงพี่บอกกับตัวเองอย่างหนึ่งว่า ห้ามจับผิด เราต้องไม่จับผิดท่าน เราต้องรักษาความให้เป็น ต้องไม่เอาความข้างนี้ไปบอกข้างโน้น เรื่องความเคารพ วินัย อดทน หลวงพ่อทัตตชีโวท่านมีครบ ถ้าลูก ๆ ในองค์กรทำได้อย่างท่าน ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็จะไม่มี การฝึกตัวก็จะง่าย การซุบซิบนินทาก็จะหมดไป ที่ยังมีการซุบซิบนินทาก็เพราะว่าไปจับผิด พอไม่ถูกใจก็ไปเล่าต่อ พอเล่าต่อก็แบ่งพรรคแบ่งพวกไปโดยปริยาย ความสามัคคีในหมู่คณะ ก็ไม่เกิดขึ้น

"ท่านเคยเล่าให้ฟังเกี่ยวกับ เรื่องการมองการณ์ไกล ของหลวงพ่อธัมมชโยในหลาย ๆ เรื่อง ได้ข้อสรุปว่า ถ้าหลวงพ่อธัมมชโยให้ทำอะไร เราก็ทำไปเถอะ เพราะเราตามท่านไม่ทันหรอก" ๑. ตามไม่ทัน สมัยที่เริ่มต้นสร้างวัด หลวงพ่อธัมมชโยได้บอกให้หลวงพ่อไปชักชวน นักศึกษามา ๕๐๐ คน เพื่อมาปลูกต้นไม้ ตอนนั้นมีต้นไม้อยู่ ๒,๐๐๐ต้น หลวงพ่อก็คิดไปถึงจุดที่ทำให้งานสำเร็จรวดเร็ว ท่านเลยจัดการว่าจ้าง คนงานมาลุยปลูกให้เสร็จสองพันต้นไปเลย พอหลวงพ่อธัมมชโยทราบว่าต้นไม้ปลูกเสร็จแล้ว ท่านก็บอกต่อ เลยว่า ให้ไปชวนนักศึกษามาฟังธรรมะกันพอได้ยินดังนั้น ท่านก็เพิ่งจะตามความคิดของหลวงพ่อธัมมชโยได้ทัน การชวนนักศึกษามาปลูกต้นไม้ ง่ายกว่าการชวนนักศึกษามาฟังธรรม งานนี้ก็เลยต้องเสียเงิน ๒ ต่อ เสียเงินไปว่าจ้างคนงานมาปลูก ต้นไม้แล้ว ก็ต้องกลับไปจ้างเขาให้ถอนขึ้นมาอีกรอบ เพื่อเตรียมไว้ให้ นักศึกษามาปลูก เมื่อนักศึกษามาถึงวัด ก่อนที่จะให้เขาไปปลูกต้นไม้ ก็อบรมเทศน์ให้เขาฟัง ให้เขานั่งสมาธิกันเสียก่อน อาทิตย์แรกที่เขามาก็เริ่มให้ปลูกต้นที่ ๑ อาทิตย์ต่อมาก็ปลูกต้นที่ ๒ อาทิตย์ต่อ ๆ ไปปลูกต้นที่ ๓ ต้นที่ ๔ สรุปว่านักศึกษาก็เลยได้มา วัดทุกอาทิตย์ ชวนให้มาปลูกต้นไม้ง่ายกว่าที่จะชวนมาฟังเทศน์จริง ๆ นี่คือ สิ่งที่ตอนนั้นหลวงพ่อท่านยังตามความคิดหลวงพ่อธัมมชโยไม่ทัน ๒. สังขารไม่ให้ ตอนที่ท่านฝึกชุดของหลวงพี่ เป็นยุคที่หลวงพ่อทัตตชีโวท่านจะวางมือ ตอนนั้นประมาณ ปี พ.ศ. ๒๕๓๔ หลวงพ่อบอกว่า จะฝึกพระรุ่นนี้ เป็นรุ่นสุดท้ายแล้ว คือ ท่านจะปล่อยวาง ท่านจะไปหาที่วิเวกนั่งธรรมะ หลวงพี่ได้เรียนรู้และฝึกอยู่กับหลวงพ่ออยู่ช่วงหนึ่ง ก็ขึ้นไปนั่ง ธรรมะกับหลวงพ่อธัมมชโยที่ดอยสุเทพ นั่งได้สักระยะ หลวงพ่อทัตตชีโวท่านก็ขึ้นมานั่งธรรมะด้วย ก็ได้ เจอท่าน ได้ไปอุปัฏฐากท่าน ท่านนั่งได้ระยะหนึ่งเท่านั้น เพราะสุขภาพ ท่านเริ่มไม่ค่อยดี ปีถัดมาหลวงพ่อท่านก็มาพูดที่โบสถ์ว่า 'จริง ๆ หลวงพ่อคิดว่าจะนั่งสมาธิไปตลอด แต่พอไปนั่งจริง ๆ จึงได้รู้ว่า มันสายไปแล้ว ร่างกายมันไม่ให้ สังขารไม่ให้พอนั่งธรรมะไปได้ระดับหนึ่ง มันเข้าไปไม่ได้ เพราะสังขารมันไม่สามารถรองรับได้ ลมมันจะขึ้น เกิดอาการสะดุดติดขัด นั่งได้แค่เป็นช่วง ๆ ท่านก็เลยมาคิดว่า การที่ว่าท่านจะปลีกตัวมานั่งสมาธิ ถ้าท่านนั่งต้องนั่งให้ดีไปเลย แต่ถ้านั่งได้แบบนี้ ท่านยอมเสียสละกลับมาเป็นฐานอยู่ที่วัด กลับมาช่วยให้คนที่เขามีกำลัง มีสุขภาพแข็งแรงไปนั่งดีกว่า แล้วท่านก็ตัดสินใจจะอยู่เป็นหลักที่วัดพระธรรมกาย จะสอนคน และสร้างคนรุ่นใหม่ สร้างคนนั่งธรรมะที่จะไปนั่งธรรมะกับหลวงพ่อ ธัมมชโย และจะอยู่ปักหลักเผยแผ่พระพุทธศาสนาที่นี่' ตอนนั้นลูก ๆ พระภิกษุก็น้ำตาซึม ท่านพูดเปิดใจว่า จริง ๆ แล้ว เป้าหมายท่านต้องไปถึงนั้นแล้ว แต่ด้วยอายุสังขารของท่านกับสุขภาพ ตอนนั้นท่านอายุแค่ ๕๐ ปีเองนะ ท่านรู้ตัวแล้วว่าท่านไปเส้นทางเรื่อง ภาวนาไม่ได้ ท่านก็เลยตัดสินใจมาลุยงานหยาบ ท่านบอกว่า ถ้าใครไปทางเส้นทางการปฏิบัติได้ ไปให้เต็มที่เลย ส่วนท่านจะเป็นฐานให้เอง ๓. ปรับทิฐิ ไม่ว่าจะเก่งมาจากไหน หลวงพ่อท่านจะปรับทิฐิมานะ ปรับความอวดดื้อ ถือตัวให้ก่อน ซึ่งเรื่องหนึ่งที่เป็นตัวอย่างได้ดีคือเรื่องงานทำช้างเอราวัณ แม้เราจะมีความรู้ความสามารถ เราเก่ง และชำนาญมาก่อน เพราะจบด้านศิลปะมาโดยตรง แต่ว่าหลวงพ่อท่านจะชี้ข้อบกพร่อง ของเรา จนกระทั่งเรารู้สึกว่าเราไม่เหลือความเก่งอะไรที่ยึดมั่นถือมั่นพวกนี้เลย วิธีการปรับทิฐิให้ ท่านไม่ได้ชี้ข้อบกพร่องของเราแบบข้าง ๆ คู ๆ ท่านชี้แบบมีเหตุผล ท่านจะเทียบเคียงศิลปีนในอดีต หรือแนวคิดอะไรต่าง ๆ ให้เรามีมุมมองที่กว้างขึ้น ซึ่งแต่เดิมเราเองด้วยความที่ถือว่าตัวเอง ได้เล่าเรียนทางศิลปะมาโดยตรง ก็เลยไม่ได้มองถึงจุดนี้เท่าไหร่ ตอนที่เข้ามารับบุญช่วยท่านทำหนังสือ ถ้าจำไม่ผิดเป็นหนังสือ เรื่องวินัย ตอนนั้นหลวงพี่ยังไม่ได้บวช มาเป็นอาสาสมัครช่วยงาน ก็มีคนแนะนำให้มาเขียนภาพประกอบหนังสือ ตอนที่เขียนภาพประกอบ หลวงพ่อท่านก็อธิบายร่ายยาว แล้วก็เอารูปแบบงานเขียนต่าง ๆ ที่ท่านต้องการมาให้ดู เพื่อให้เราได้ศึกษาสไตล์ที่ท่านต้องการ พอเราเขียนเสร็จก็มาถวายท่าน ท่านก็ไม่เอา ท่านให้เขียนใหม่ เหมือนเป็นบทฝึกให้เรา ท่านไม่เอาให้เขียนใหม่หลาย ๆ รอบ จนกระทั่ง เรารู้สึกว่าหลวงพ่อจะเอาอะไรแน่ ก็เลยถามว่า หลวงพ่อจะเอาแบบ ไหนครับ หลวงพ่อก็บอกว่า ถ้าหลวงพ่อรู้ หลวงพ่อก็ไม่ให้เองมาเขียนหรอก ฟังอย่างนี้ทำให้รู้ว่า เรามีหน้าที่เขียนก็เขียนไป จนกระทั่งเขียนได้ในสิ่งที่หลวงพ่อต้องการ ตอนที่ต้องกลับมาเขียนใหม่ซ้ำ ๆ นั้น รู้สึกว่า การยึดมั่นในสไตล์ของตัวเองมันค่อย ๆ หายไป จนมันไม่มีเหลือแล้ว เรามุ่งแต่จะหาความสมบูรณ์ที่สุด เพื่อที่จะมาตอบสนองงานที่ท่านต้องการให้ได้ ก็เลยต้องมามองย้อนว่าอะไรคือสิ่งที่เราต้องมาศึกษาเพิ่มเติม แม้เรื่องของปริยัติ เรื่องของคัมภีร์ เรื่องของสไตล์การทำงานต่าง ๆ ก็ต้องกลับมาศึกษาเอามาประมวล เหมือนเราต้องกลับมานั่งเรียนใหม่ เพื่อที่จะไปสู่ความสมบูรณ์ให้ได้มากที่สุด ท่านให้หัดสังเกตงานของแต่ละคน ให้สังเกตมาก ๆ แล้วท่าน บอกว่า มึงห้ามลอกเขาเด็ดขาด ถ้ามึงลอกแสดงว่ามึงไม่เหลืออะไรแล้ว นั่นก็คือ เราต้องหาจุดยืนเป็นของตัวเอง แล้วเขียนออกมาเป็นสไตล์ ของตัวเองให้ได้ ถ้าจะมาอยู่กับหลวงพ่อธัมมชโย จะให้ได้ดีต้องผ่านหลวงพ่อก่อน เพราะว่าจะได้ลดทิฐิมานะ ลดอะไรต่าง ๆ ลงมา จะได้มีความระมัดระวัง มีความรอบรู้ มีความคล่องตัว มีความเฉลียวฉลาดในเรื่องของการ รับฟังโอวาท และก็แปลงโอวาทหรือคำสั่งนั้นออกมาทำงาน พอมาถึงหลวงพ่อธัมมชโยท่านก็จะต่อยอดความรู้ความสามารถของเราได้เลย

"ท่านคำนึงถึงสิ่งที่คุณยายอาจารย์ฯ จะได้รับ หลวงพ่อจึงสังเกตดูทุกอย่างว่า สัปปายะ ถูกต้องไหม" หลวงพ่อทัตตชีโว ท่านจะมาเยี่ยมคุณยายอาจารย์ฯ เสมอ พอท่านมาถึงปุ๊บ สิ่งที่สำคัญอันดับแรก ท่านจะไปดูเรื่องทิศทางลมของประตูหน้าต่างในห้องก่อนท่านจะเข้าไปในห้องที่คุณยายอาจารย์ฯ อยู่ ท่านไปจับลูกบิดประตู หน้าต่าง ต้องปิดตรงนี้ ต้องเปิดตรงนี้ หรือขยับจัดข้าวของ ให้อากาศในห้องไหลผ่านดีที่สุด ถ้าเปิดแอร์ ก็จะต้องเปิดช่องลม ช่องประตูไว้ด้วย เพื่อสำหรับให้อากาศข้างนอกถ่ายเทเข้ามาได้ ไม่ใช่ปีดสนิท นี่คือเรื่องแรกของท่านที่จะทำเมื่อมาเยี่ยมคุณยายอาจารย์ฯ พอจัดทิศทาง การระบายอากาศเรียบร้อยปลอดโปร่ง สบายใจ ท่านก็จะคุยกับคุณยายอาจารย์ฯ ว่า กินข้าวได้ไหม นอนหลับไหม แต่ท่านใช้คำพูดสุภาพมากแล้วท่านก็ดูทุกคนที่อยู่ใกล้ ๆ คุณยายอาจารย์ฯ ดูว่าดื้อไหม ดูว่าเป็นอะไร เพื่อจะได้ช่วยดูแลคุณยายอาจารย์ฯ ได้เต็มที่ และดีที่สุด ท่านคำนึงถึงสิ่งที่คุณยายอาจารย์ฯ จะได้รับ หลวงพ่อจึงสังเกตดูทุกอย่างว่า สัปปายะ ถูกต้องไหม ท่านจะมาเป็นเวลา แล้วจะไม่คุยเยอะ ท่านจะมาเยี่ยมแป๊บเดียวแล้วกลับ

"เมื่อมีภารกิจจากหลวงพ่อธัมมชโยมา หลวงพ่อทัตตชีโวท่านจะวางงานทุกอย่าง ที่ท่านตั้งใจไว้ว่าจะทำหรือกำลังทำอยู่ ได้ทันที ท่านถือว่า... งานทุกอย่างของหลวงพ่อธัมมชโยสำคัญที่สุด" ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๒๖ หลวงพ่อทัตตชีโวท่านให้มีการจัดธุดงค์วิชาการที่เนินประดู่ขึ้นในวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ พี่นัสช่วยรับบุญเป็นผู้ประสานงานติดต่อผู้ที่มาอยู่ธุดงค์ หลวงพ่อท่านตั้งใจจัดธุดงค์วิชาการนี้มาก มีผู้มาร่วมอยู่ธุดงค์ประมาณ ๒๐ คน เริ่มเข้ามาอยู่กันตอนเย็นวันศุกร์ พอเช้ามืดวันเสาร์ประมาณตี ๔ เราก็จะนั่งสมาธิด้วยกันกับหลวงพ่อที่โบสถ์ พอช่วงสายท่านก็จะมาเทศน์สอนพวกเรา ถือว่าเป็นการเทศน์สอนเพื่อเตรียมตัวเทศน์ในวันอาทิตย์พอตกตอนบ่าย ท่านจะให้พวกเราช่วยกันสรุปว่า ท่านเทศน์เป็นอย่างไรบ้าง ช่วงที่ท่านกำลังเทศน์ ๆ อยู่ ก็มีโทรศัพท์จากหลวงพ่อธัมมชโยมาถึงท่าน ซึ่งปีนั้นหลวงพ่อธัมมชโยท่านยังนั่งสมาธิอยู่บนดอยสุเทพ ท่านโทรมาบอกให้หลวงพ่อเดินทางขึ้นไปบนดอยสุเทพด่วน พอวางสายปุ๊บ หลวงพ่อท่านก็หยุดเทศน์และวางมือทุกอย่าง แล้วรีบเดินทางขึ้นไปดอยสุเทพทันทีเลย ท่านให้ความเคารพหลวงพ่อธัมมชโยมาก โดยถือว่างานทุกอย่างของหลวงพ่อธัมมชโยนั้นสำคัญที่สุด ท่านเคยบอกว่า ชะตาของหลวงพ่อเป็นแบบนี้ หมายถึงว่า ท่านจะสแปร์ (spare) ตัวท่านเองเพื่อหลวงพ่อธัมมชโยเสมอ ท่านจะพร้อมเสมอสำหรับงานของหลวงพ่อธัมมชโย ท่านคิดเสมอว่า ไม่มีอะไรหรอกที่ท่านทำให้ หลวงพ่อธัมมชโยไม่ได้

เวลาที่หลวงพ่อท่านมาเมืองกาญจน์ฯ หรือมาที่วัดในต่างจังหวัด เราจะเห็นท่านวางตัวได้อ่อนน้อมมาก คือท่านมาแบบไม่มีลม ไม่เบ่ง ไม่ต้องมีลูกศิษย์ลูกหามากมายมาคอยห้อมล้อมเดินตาม ทั้ง ๆ ที่วัดพระธรรมกายเป็นวัดใหญ่ มีชื่อเสียง มีกำลังคนมาก ใคร ๆ ก็รู้จัก แต่ หลวงพ่อท่านกลับไม่มีการวางก้ามเลยสักนิดเดียว เมื่อท่านเจอหลวงปู่หลวงตา ซึ่งถ้าเทียบตามสมณศักดิ์แล้วหลวงพ่อท่านก็สูงกว่า แต่พอเจอหลวงปู่หลวงตาปุ๊บ ท่านก็จะคุกเข่าก้มกราบติดพื้นเลย หรือนั่งกับพื้นไปอย่างนี้ ส่วนผู้นำบุญของเราที่อยู่ในพื้นที่ หรือแม้กระทั่งลูกศิษย์ลูกหาของหลวงปู่หลวงตารูปนั้นเอง เมื่อได้เห็นอากัปกิริยาที่หลวงพ่อกราบติดพื้น อย่างนี้ ทุกคนก็อึ้ง แล้วก็เกิดความรู้สึกประทับใจตามมาจากสิ่งที่ท่านทำ ท่านทำเป็นต้นบุญต้นแบบในเรื่องความเคารพอ่อนน้อมให้พวกเราได้ปฏิบัติตามจนถึงทุกวันนี้ ภาพเหล่านี้เป็นภาพที่เฉียนเห็นจนชินตาตลอดระยะเวลา ๓๐ กว่าปีที่ได้เข้าวัด

"หลวงพ่อท่าน เป็นคนรักและชอบอ่านหนังสือ กว่าจะได้หนังสือออกมาแต่ละเล่มนั้น ท่านเข้มงวดกับรายละเอียดของหนังสือ มาก" ช่วงเข้า ๑๐ พรรษา พวกหลวงพี่ได้เข้าไปกราบหลวงพ่อ และพูดถึงงานที่รับผิดชอบว่าได้ทำอะไร อย่างไรกันบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะโดนหลวงพ่อทั้งอัดและอบรมกันตลอด พอถึงคราวของหลวงพี่เข้าไป หลวงพี่ก็กราบเรียนท่านว่า...เข้ามารับบุญเรื่องการทำหนังสือและสื่อสิ่งพิมพ์ครับ หลวงพ่อท่านเป็นคนรักและชอบอ่านหนังสือมาก กว่าที่หนังสือจะสำเร็จออกมาเป็นรูปเล่มที่สมบูรณ์ได้สักเล่มหนึ่ง ต้องผ่านขั้นตอนที่เข้มงวดมากมาย ตั้งแต่กระบวนการผลิต เริ่มจากการคิด การเรียบเรียง ตีความชิ้นงาน การออกแบบรูปเล่ม รวมถึงการตรวจเช็คความถูกต้อง ยิ่งเป็นหนังสือเกี่ยวกับวิชชาธรรมกายและครูบาอาจารย์ ท่านจะยิ่งเข้มงวดมากเป็นพิเศษ ครั้งหนึ่งหลวงพ่อเจอหนังสือเล่มหนึ่ง เป็นเล่มที่ท่านคงเห็นว่ายังมีจุดที่ไม่สมบูรณ์อยู่มาก ท่านก็เลยอยากเจอคนที่ทำ แต่ท่านยังไม่มีโอกาสได้เจอในเวลานั้น จนเวลาล่วงเลยไปนานพอสมควร ภารกิจท่านก็มีมากมายจนหลวงพี่คิดว่าเรื่องนี้คงไม่ได้อยู่ในใจท่านแล้ว แต่ที่ไหนได้ เมื่อท่านได้เจอผู้ที่ทำหนังสือเล่มนี้ ท่านก็ทักเลยว่า 'หลวงพ่อหาตัวมานานแล้วเจ้าของหนังสือเล่มนี้แล้วจากนั้นหลวงพ่อท่านก็อบรมอย่างหนัก ด้วยความที่ท่านต้องการให้ลูก ๆ ของท่าน พิถีพิถันการทำงานหนังสือให้ออกมาดีและสมบูรณ์ที่สุด

แต่ก่อนหลวงพี่ไม่คิดเทศน์สอน บวชเป็นพระแล้วอยากปฏิบัติธรรม แล้วก็สร้างบารมีเป็นพระเงียบ ๆ ยังไม่คิดจะไปสอนใคร อยากจะฝึกตัวเองให้ดีก่อน จนกระทั่งช่วงพรรษาแรก ๆ ได้ฟังหลวงพ่อทัตตชีโวท่านให้โอวาท เมื่อก่อนท่านจะให้โอวาททุกวันหลังฉันเช้าที่สภาธรรมกายสากลหลังคาจาก ท่านก็สอนพระใหม่ว่า... “บวชเป็นพระแล้ว ฉันข้าวปลาอาหารญาติโยม เรามีอะไรตอบแทนเขาบ้าง สิ่งที่พระจะตอบแทนได้ก็คือธรรมทาน อันเป็นทานที่สูงกว่าวัตถุทานทั้งหลาย ” พอฟังอย่างนี้หลวงพี่ก็เลยไปเล่าธรรมะให้พนักงานฟัง วันอาทิตย์ก็รับบุญเทศน์แทนพระอาจารย์ที่ติดภารกิจ พองานเริ่มเยอะหลวงพี่ก็เหนื่อย แต่ก็ยังเทศน์เรื่อยมาเพราะนึกตอบแทนคุณญาติโยมตามคำที่หลวงพ่อท่านสอนไว้

ภาพหนึ่งของหลวงพ่อที่หลวงพี่เห็นแล้วตรึงอยู่ในใจคือ ในช่วงที่วัดเรากำลังประสบปัญหาเป็นตอนที่วิกฤติที่สุดเหมือนเข้าไปอยู่ในปากเสือ... ...เมื่อไปถึงปรากฏว่านักข่าวไม่รู้มาจากไหนวิ่งกรูกันเข้ามา หลวงพ่อท่านกำลังเดินตามหลังหลวงพ่อธัมมชโยอยู่นั้น ท่านรีบก้าวไปอยู่ข้างหน้าหลวงพ่อธัมมชโยทันทีเลย เหมือนกับยืดอกว่า ถ้ามีภัยอะไรมาถึงท่านขอรับก่อน คือยามภัยมา หลวงพ่อทัตตะ ท่านจะเอาตัวเองไปอยู่ข้างหน้า แต่พอเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง กลับสู่ภาวะปกติ ท่านก็จะถอยกลับไปอยู่ข้างหลัง หลวงพ่อท่านไม่เคยปฏิเสธงานไม่เคยบ่นว่าหนัก เหนื่อย ไม่ไหว ท่านมีแต่ว่า ต่อให้ร้อยศึกมา ก็พร้อมจะยืนหยัดสู้

สิ่งที่หลวงพ่อทัตตชีโวพูดกับหลวงพี่ในครั้งแรก บอกตรง ๆ ว่าฟังแล้วไม่ถูกใจเลย หลวงพ่อธัมมชโยเวลาท่านพูดจะนุ่มนวล ส่วนคุณยายอาจารย์ท่านก็เนี้ยบ แต่พอหลวงพ่อทัตตะท่าน “เฮ้ย” เห็นท่านคุยกับทุก ๆ คนเสียงดัง เราก็ไม่ค่อยคุ้น แต่พอเราเข้าไปกราบท่าน คำพูดที่ท่านพูดกับหลวพี่ดีมาก หลวงพี่ยังจดจำไว้ได้แม่นยำ ท่านบอกว่า “มาอยู่ที่นี่ อะไรดีให้เก็บเอาไปฝึกตัว อะไรไม่ดีก็อย่าไปเอา เพราะทุกคนยังเป็นผู้ที่ฝึกตัวกันอยู่ ” หลวงพ่อท่านได้บอกกับหลวงพี่ว่า...เฮ้ย ทำไม่ได้อยู่ ๒ อย่าง คือ พูดเพราะ ๆ กับ งานวาดเขียนศิลปะว่ะ ช่วงที่หลวงพี่ประสบอุบัติเหตุเกือบจะตาย หลวงพ่อท่านก็ไปดูแลที่ ICU ท่านจะไม่ทิ้ง ท่านเป็นตัวแทนหลวงพ่อธัมมชโย ไปดูแลใกล้ชิดชนิดที่จับมือให้เรานึกถึงบุญ ท่านไปเตือนสติเรา ทุกวันนี้ท่านยังพูดล้ออยู่เรื่อย ๆ เลยว่า “รอดมาได้อย่างไร”